Το σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα είναι μια κοινή πάθηση που προκαλεί πόνο, μούδιασμα, μυρμήγκιασμα και αδυναμία στο χέρι και στο καρπό. Συμβαίνει όταν υπάρχει αυξημένη πίεση στο μέσο νεύρο το οποίο διέρχεται μέσα από το καρπό. Αυτό το νεύρο παρέχει αίσθηση στον αντίχειρα, το δείκτη και το μεσαίο δάχτυλο και στο μισό του παράμεσου. Το μικρό δαχτυλάκι συνήθως δεν επηρεάζεται.

Ποια είναι τα συμπτώματα του συνδρόμου καρπιαίου σωλήνα?

Τα συμπτώματα συνήθως ξεκινούν σταδιακά και περιλαμβάνουν:
Μυρμήγκιασμα ή μούδιασμα: μπορεί να παρατηρηθεί είτε στα δάκτυλα είτε στο χέρι.
Αδυναμία: μπορεί να παρατηρηθεί σε όλο το χέρι. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο μούδιασμα ή στην αδυναμία των μυών του αντίχειρα οι οποίοι ελέγχονται επίσης από το μέσο νεύρο.

Ποια είναι τα αίτια του συνδρόμου καρπιαίου σωλήνα?

Οι περισσότερες περιπτώσεις προκαλούνται από έναν συνδυασμό παραγόντων . μελέτες δείχνουν ότι οι γυναίκες και οι ηλικιωμένοι είναι πιο πιθανό να εμφανίσουν τη πάθηση. Άλλοι παράγοντες εμφάνισης περιλαμβάνουν:
Κληρονομικότητα
Επαναλαμβανόμενη χρήση χεριών
Θέση χεριού και καρπού σε δραστηριότητες που περιλαμβάνουν ακραία κάμψη ή έκταση του χεριού και του καρπού για παρατεταμένο χρονικό διάστημα.
Εγκυμοσύνη
Άλλες συνθήκες υγείας όπως διαβήτης

Ποια είναι η αντιμετώπιση του συνδρόμου καρπιαίου σωλήνα?

Μη χειρουργικές θεραπείες:
Εφαρμογή νάρθηκα
Λήψη μη στεροειδή αντιφλεγμονωδών φαρμάκων
Ενέσεις κορτιζόνης
Μικρές αλλαγές για τη μείωση των συμπτωμάτων (πχ μετακίνηση πληκτρολόγιου, αλλαγή θέσης χεριού)

Χειρουργική θεραπεία:

Η χειρουργική επέμβαση συνίσταται όταν το σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα δεν ανταποκρίνεται σε μη χειρουργικές θεραπείες ή έχει ήδη γίνει σοβαρό.

Η χονδροπάθεια της επιγονατίδας ή χονδροπάθεια του γόνατος είναι μία συχνή επώδυνη πάθηση των γονάτων. Προσβάλει κυρίως τον χόνδρο της επιγονατίδας και κατά δεύτερο λόγο το χόνδρο της μηριαίας τροχιλίας. Ο χόνδρος των κνημιαίων κονδύλων δεν είναι εύκολο να φθαρθεί γιατί προστατεύεται από τους δύο μηνίσκους, οι οποίοι όταν φθαρούν ή αφαιρεθούν οδηγούν σε φθορά του χόνδρου των κνημιαίων κονδύλων.

Ποια τα συμπτώματα της χονδροπάθειας της επιγονατίδας?

Συνήθως παρατηρείται μετά από κάποιο τραυματισμό της επιγονατίδας,  σε χρόνια υπερκαταπόνηση σε εργασία σε καθιστή θέση, ή στο γυμναστήριο. Για να εκδηλωθούν τα συμπτώματα στον ασθενή πρέπει να περάσουν 3-6 μήνες. Ο ασθενής αναφέρει:

• πόνο μπροστά στο γόνατο,
• αίσθημα καψίματος
• ήχους (κρακ) στη κίνηση του ποδιού
• αστάθεια στο κατέβασμα σκαλοπατιών
• δυσκολία σε βαθύ κάθισμα
• δυσκολία στην έγερση μετά από παρατεταμένη καθιστή θέση κ.α

Ποια η αιτιολογία της χονδροπάθειας της επιγονατίδας?

Η χονδροπάθεια της επιγονατίδας οφείλεται είτε σε τραυματισμό, είτε σε χρόνια υπερφόρτιση του χόνδρου της επιγονατίδας, είτε σε εσωτερικούς παράγοντες γενετικής προδιάθεσης του αρθρικού χόνδρου, είτε σε συνδυασμό αυτών. Γενικά η πάθηση είναι πολυπαραγοντική.

Στατιστικά

Η χονδροπάθεια επιγονατίδας εκδηλώνεται σε νεαρά άτομα ηλικίας 15-40 ετών. Προσβάλει κυρίως γυναίκες παρά άντρες σε αναλογία 3:1. Αποτελεί τη πιο συχνή παθολογία του γόνατος, απλά συνήθως παραμένει ασυμπτωματική στην εφηβική ηλικία διότι αυτοϊάται με σχηματισμό ινώδους χόνδρου. Υπολογίζεται ότι το 80-85% του πληθυσμού στην ηλικία των 20-30 έχει εκφυλιστικές αλλοιώσεις και βλάβες του χόνδρου της επιγονατιδομηριαίας άρθρωσης.

Ποια τα στάδια της χονδροπάθειας της επιγονατίδας?

Κατά τον Ficat R.P. η χονδροπάθεια του γόνατος έχει τρία παθολογοανατομικά στάδια:

Στάδιο Ι: οίδημα του χόνδρου με κιτρινόφαιες μαλακές και προεξέχουσες εστίες χωρίς καμία ελαστικότητα και κάμψη.

Στάδιο ΙΙ: Ρωγμές και <<ξεφτίσματα>> του χόνδρου. Ελεύθερα χόνδρινα σωμάτια στο αρθρικό υγρό και αλλοιώσεις χρόνιας υμενίτιδας.

Στάδιο ΙΙΙ: Έλκη κατά τόπους στο χόνδρο. Το υποχόνδριο οστό είναι ακάλυπτο στο πυθμένα του και υπόσκληρο.

Ποια η αντιμετώπιση της χονδροπάθειας της επιγονατίδας?

Στάδιο Ι: Ελαφρές περιπτώσεις χονδροπάθειας συνήθως αυτοθεραπεύονται μέσα σε 30-45 μέρες. Τα περιστατικά ασθενών αυτού του σταδίου αντιμετωπίζονται με αδυνάτισμα σε παχύσαρκους, ελαστική περιγονίτιδα με οπή, ανάπαυση, αποφυγή καταπόνησης σε σκαλοπάτια ή έντονη άθληση, αντιφλεγμονώδη φάρμακα και ανακουφιστικές φυσικοθεραπείες.

Στάδιο ΙΙ: Εδώ πρόκειται για μεσαίας βαρύτητας περιστατικά. Χρειάζονται 5 ενδαρθρικές ενέσεις Υαλουρονικού νατρίου κάθε χρόνο σε κάθε γόνατο, ελεύθερη βάδιση και ασκήσεις ενδυνάμωσης τετρακεφάλου.

Στάδιο ΙΙΙ: Στο στάδιο αυτό βρίσκονται σοβαρές περιπτώσεις χονδροπάθειας επιγονατίδας που μάλλον δε θεραπεύονται ποτέ στο 100%, αλλά αρκετά θεραπευτικά μέτρα είναι αποτελεσματικά για την ανακούφιση των ασθενών όπως οι ενέσεις Υαλουρονικού νατρίου και διάφορες εγχειρήσεις. Η θεραπεία όμως είναι απαραίτητη για να μην οδηγήσει, κυρίως στα άτομα που έχουν προδιάθεση, σε οστεοαρθρίτιδα γόνατος.

Το σύνδρομο θωρακικής εξόδου είναι ένα σύνολο συμπτωμάτων το οποίο προκαλείται από τη πίεση αγγείων και νεύρων στη περιοχή του άνω θωρακικού στομίου.

Ποια η αιτιολογία του συνδρόμου θωρακικής εξόδου?

Ανάλογα με τα αίτια πρόκλησης και τα συμπτώματα το σύνδρομο διαχωρίζεται στις εξής κατηγορίες:

• Σύνδρομο πλευροκλειδικού χώρου: πίεση του νευροαγγειακού πλέγματος μεταξύ κλείδας και πρώτης πλευράς.
• Σύνδρομο υπεράριθμης πλευράς: πίεση του βραχιόνιου πλέγματος και της υποκλείδιου αρτηρίας στο σκαληνό τρίγωνο
• Σύνδρομο υπεραπαγωγής: άσκηση πίεσης του νευροαγγειακού πλέγματος κάτω από τον ελάσσονα θωρακικό μυ και την κορακοειδή απόφυση όταν εκτελείται απαγωγή ώμου (κυρίως στις 90-125 μοίρες).
• Σύνδρομο σκαληνού μυός: πίεση της υποκλείδιου αρτηρίας και του βραχιόνιου πλέγματος κατά την έξοδό τους από τον πρόσθιο και μέσο σκαληνό μυ.

Ποια τα συμπτώματα του συνδρόμου θωρακικής εξόδου?

Η συμπτωματολογία ποικίλει με κύριο χαρακτηριστικό την αίσθηση μουδιάσματος στα άνω άκρα τα οποία μπορεί να επεκτείνονται από ύψος της κλείδας μέχρι και τα δάχτυλα, ανάλογα το ύψος συμπίεσης του βραχιόνιου πλέγματος (ωλένιο, μέσο, κερκιδικό νεύρο). Η αίσθηση μουδιάσματος συνοδεύεται επίσης από αδυναμία, η οποία αυξάνεται σε κινήσεις του ώμου πάνω από τις 90 μοίρες, όταν ασκηθεί πίεση από την άκρα χείρα, κατά την άρση βάρους, την υπέρμετρη κάμψη ή έκταση του θώρακα.

Ποια η αντιμετώπιση του συνδρόμου θωρακικής εξόδου?

Η θεραπεία είναι χρόνια και η αντιμετώπιση συντηρητική. Συνιστάται φυσικοθεραπεία με τεχνικές manual therapy για αποσυμπίεση των νεύρων και των αγγείων, κινησιοθεραπεία για ενδυνάμωση της αυχενοθωρακικής περιοχής καθώς και της άρθρωσης του ώμου και επανεκπαίδευση

Περιστασιακά απαιτείται εξαίρεση της πρώτης πλευράς.

Η άρθρωση του ισχίου είναι ένας αρθρικός σύνδεσμος που σχηματίζεται από την στρογγυλεμένη κεφαλή του μηριαίου οστού και τη κοτύλη της λεκάνης.

Η αρθρίτιδα του ισχίου χαρακτηρίζεται από προοδευτική απώλεια του αρθρικού χόνδρου με στένωση του μεσάρθριου διαστήματος και πόνο.

Ποια η αιτιολογία της οστεοαρθρίτιδας του ισχίου?

Η οστεοαρθρίτιδα του ισχίου μπορεί να οφείλεται σε μηχανική βλάβη, σε μεγάλο σωματικό βάρος, στην απώλεια της δύναμης των μυών που υποστηρίζουν τις αρθρώσεις και στη δυσλειτουργία των περιφερικών νεύρων που οδηγεί σε ξαφνικές ή ασυντόνιστες κινήσεις που καταπονούν τις αρθρώσεις.

Ποια τα συμπτώματα τις οστεοαρθρίτιδας?

Το κύριο σύμπτωμα είναι ο πόνος που προκαλεί αναπηρία και συχνά ακαμψία. Ο πόνος περιγράφεται γενικά ως απότομο άλγος ή μία αίσθηση καψίματος στους συνδεόμενους μύες και τένοντες. Η Ο.Α μπορεί να προκαλέσει θόρυβο τριξίματος (που ονομάζεται crepitus), όταν η πληγείσα άρθρωση μετακινείται ή την αγγίζουμε και οι ασθενείς μπορεί να βιώσουν σπασμό μυών και συσπάσεις στους τένοντες.

Υγρός και κρύος καιρός αυξάνουν το πόνο σε πολλούς ασθενείς.

Γενικά τα συμπτώματα της Ο.Α είναι τα εξής:

• Πόνος κατά τη δραστηριότητα
• Δυσκαμψία μετά από περίοδο αδράνειας (συνήθως διαρκεί λιγότερο από 30 λεπτά).
• Απώλεια κινήσεων
• Αίσθημα ανασφάλειας ή αστάθειας
• Λειτουργικοί περιορισμοί και αναπηρία

Στατιστικά

Η Ο.Α είναι η πιο συχνή πάθηση των αρθρώσεων στις ΗΠΑ και υπολογίζεται ότι προσβάλλει περίπου εκατομμύρια άτομα.

Ποια η αντιμετώπιση της Ο.Α?

Για υπέρβαρα άτομα η απώλεια βάρους μπορεί να είναι ένας σημαντικός παράγοντας. Η εκπαίδευση των ασθενών έχει αποδειχθεί ότι είναι χρήσιμη για την αυτοδιαχείριση της Ο.Α. μειώνει το πόνο βελτιώνοντας τη λειτουργία, μειώνοντας την ακαμψία και τη κούραση και ελαττώνοντας την ιατρική παρέμβαση. Μία μετά-ανάλυση έδειξε ότι η εκπαίδευση των ασθενών μπορεί να προσφέρει κατά μέσο όρο 20% περισσότερη ανακούφιση από το πόνο σε σύγκριση με τα μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα μόνο σε ασθενείς με Ο.Α ισχίου.